شادروان عبدالوهاب شهیدی موسیقیدان، آوازخوان و نوازنده برجسته­ ی عود که از کودکی نزد پدر میرزا حسن شهیدی که با موسیقی آشنایی داشت به راه زیبای هنر گام گذاشت و پدر تا سیزده سالگی او را همراهی کرد. عبدالوهاب با کوشش و پشتکاری که در خور هر هنرمندی است خود را تا بدان پایه رساند که آموزگار بزرگی همچون  اسماعیل مهرتاش او را نزد خود پذیرفت تا موسیقی را بهتر بیاموزد.

آهنگساز این نغمه­ های جاودانه موزیسین برجسته، دل­ آگاه و دانش ­آموخته­ ی رشته­ ی کارشناسی موسیقی از دانشگاه تهران علیرضا فیضِ­ بَشی­ پور  است. او از دوران کودکی در بستر موسیقی مقامی نزد پدر غلامحسین و دیگر بزرگانِ آموزگار اخلاق و ساز همچون سید­ولی­ حسینی، سید­قاسم ­افضلی، سید­محمود­علوی، سید­محمد ­احمدی، سید امرالله­ شاه ­ابراهیمی، طاهر یارویسی، درویش عابدین خادمی و بهره ­گیری از آثار کهن بجا مانده نه تنها رمز و راز های این ساز را آموخت بلکه شیو­ه ­ای را بنیاد نهاد تا نوازندگی و آهنگسازی این ساز در گستره­ ی مقام­ های تنبور که آن را هفتاد و دو مقام برشمرده ­اند و اشعار شاهنامه­ ی کُردی راهگشای دیگران باشد. او طرحی نو و استوار را بنیاد نهاد و راه ویژه­ ی خود را در پرده­ های تنبور آزمود که در رَوَند موسیقی تنبور کم مانند بوده و بی­ همتاست.

شل سیلورستاین Sheldon Allan Silverstein، شاعر و نویسنده وکاریکاتوریست و هم چنین خواننده آمریکایی است. او در سال 1930 درشهر شیکاگو، ایلینوی به دنیا آمد و پس از گذران زندگی کوتاه و پربارش در 59 سالی به سرای ابدی شتافت. او با غم از دست دادن دخترش شوشانا در یازده سالگی بسیار افسرده و غمبار روزگار را می­‌گذراند تا اینکه ماتیو پسرش به دنیا آمد و کمی از بار این غم کاسته شد.

در کتاب تاریخ موسیقی آقای حسن مشحون بر این باور است که تاریخ دقیق یا مستندی براین که چه کسی یا کسانی این نظام هفت دستگاهی را پایه‌­ریزی کردند چندان آشکار نیست و تنها می‌توان این دریافت را داشت که از اواخر سده‌ی نهم هجری به این سو این روش پیش گرفته شده است که آن هم برای سامان دادن به از هم گسیختگی موسیقی در آن روزگار بوده است.

آنچه ما در این جستار برآن تلاش ورزیده‌ایم آگاهی یافتن از تاریخ موسیقی و شناخت عمومی سازهای ایرانی است تا ارزش این دستاورد مردمان کهن و پاک نهاد را ارج نهیم، آموزش و نواختن آن را همچون دیگر هنرها والا بدانیم، برخی از هنرمندان پرتلاش گذشته و حال که به مقام استادی در این راه رسیده‌اند را بشناسیم، ساختارفیزیکی و ریخت شناسی آن را به خاطر بسپاریم و با شناخت آن خرد جمعی را در حفظ این میراث فرهنگی گران‌بها افزون ساخته و به داشتن این سازهای ملی افتخار کنیم و پس از شناخت آن با گوش جان سپردن به نغمه‌های خنیاگران و گوسانان از همسویی و مهرورزی به هم خوش‌روزگار باشیم.

هنگامی که از آواز سخن به میان می­ آوریم آنچه نخست در یاد ما نقش می­ بندد، شعر است. شعر در کشور ما از بن ­مایه ­های ادبیات پارسی است و بسیاری از پژوهشگران جهان برای آن که رنگ و مایه ادبی و پیام حکمت گونه به آثار خویش ببخشند و عیار کار خویش را بالا ببرند از اشعار بزرگان ما در نگارش خود بهره ­ها برده ­اند. به ویژه که در آواز که آهنگ، رستاخیز می ­کند تا شعر به گونه ­ای درخشان به گوش جان شنونده برسد. در این ­باره که موسیقی خود آوایی دارد و شعر خود سخنی­، بسیار بزرگان به آن پرداخته­ اند اما برای ما آنچه درست است این خواهد بود که اگر این دو دست در دست هم دهند شکوفایی به ارمغان خواهند داشت که به آن آواز می­‌گوییم.